Jo Tondeur is professor Onderwijsinnovatie en -technologie aan de VUB (Milo), maar werkt ook als gastprof aan de Australische University of Wollongong. Daar ontmoette hij Sarah Howard, ook professor in hetzelfde vakgebied. De vonk sloeg over en na een woelige coronaperiode wonen de twee academici eindelijk samen in Gent. “We delen de passie voor ons werk, de liefde en het leven.”
Jo: “De eerste ontmoeting met Sarah herinner ik me nog levendig. Het was op de UNESCO EdusummIT 2017, een event waar onderzoekers drie dagen lang ervaringen uitwisselen over technologie-integratie in het onderwijs. Tijdens de openingsborrel stapte ze kordaat op me af voor een stevige handdruk.”
Sarah: “Jo en ik werkten aan de andere kant van de wereld - hij in België, ik in Australië, maar we kenden elkaars publicaties. Hij straalde een bijzondere energie uit. Ik moést hem gewoon gaan begroeten. Ik denk trouwens dat ik na die handdruk meteen ben teruggedraaid (lacht). Later die dag kwamen we toevallig in dezelfde groep terecht.”
Jo: “Ik vond haar meteen interessant. Tijdens de lunch zei ze me vlakaf dat ze mijn werk nogal saai vond. Gek genoeg kon ik dat van haar wel appreciëren.”
“Twee jaar lang konden we elkaar niet zien. Die periode was waanzin, maar maakte alles duidelijk.”
Sarah: “Ik pak de dingen graag out of the box aan, Jo is een systematische denker. Toen al voelden we dat onze aanpak heel complementair was.”
Jo: “Na de EdusummIT bleven we elkaar opzoeken. We hielden geregeld critical friend meetings, metagesprekken waarbij we elkaar uitdaagden over onze rol als onderzoeker en de impact van onze studies.”
Sarah: “Zo’n vragen worden in ons vak weinig gesteld. Publiceren staat vaak gelijk aan succes. Maar wij willen niet zomaar data genereren. Onze studies gaan over online en blended learning en de integratie van technologie in het onderwijs. Tijdens het schrijven van publicaties vertrekken we heel erg vanuit de vraag ‘Hoe kan dit de praktijk écht vooruithelpen?”
Jo: “We daagden elkaar uit, brachten graag tijd samen door, gingen samen naar conferenties… Maar we zaten beiden in een relatie en woonden duizenden kilometers uit elkaar. Aan iets romantisch dachten we niet. Tot COVID kwam.”
Sarah: “Ik stond op het punt om naar België te vliegen toen Australië de grenzen sloot. Twee jaar lang konden we elkaar niet zien. Die periode was waanzin, maar maakte alles duidelijk.”
Jo: “Toen Sarah in 2021 eindelijk naar België kwam, viel onze liefde niet meer te stoppen. We hebben een tijdlang heen-en-weer gereisd. Dat ik visiting professor ben aan de University of Wollongong, waar Sarah werkt, en zij aan VUB maakte het makkelijk, maar duurzaam was het niet.”
Sarah: “Sinds september woon ik in Gent. Na al dat reizen voelde ik me hier al thuis, al is de start niet bepaald goed verlopen. Vlak na mijn aankomst werd ik ernstig ziek. Ik lag twee maanden in het ziekenhuis en ben nog steeds aan het herstellen.”
“Ik bewonder haar drive om aan guerrilla-onderzoek te doen: nieuwe methodes uittesten, spelen met AI…”
Jo: “We hebben moeilijke maanden achter de rug, en toch was dit makkelijker dan elkaar te moeten missen. Al is die periode zonder elkaar ook een goede leerschool geweest. We praten allebei niet makkelijk over onze emoties. En laat dat in een langeafstandsrelatie net cruciaal zijn. Je moet elkaar kunnen vertrouwen, je emoties kunnen uiten… Als je zelfs online ‘samen’ kan zijn, lukt het face to face zoveel gemakkelijker. “
Sarah: “We hadden twee jaar lang kunnen oefenen (lacht). Net omdat we allebei behoorlijk analytisch zijn, kunnen we lastige situaties goed ontleden. Wat betekent dit? Hoe gaan we hiermee om? Dat heeft ons echt geholpen.”
Jo: “Natuurlijk praten we niet altijd over ons werk, maar de energie die we eruit halen versterkt onze relatie zeker. Sarah is mijn kritische brein. Ik bewonder haar drive om aan guerrilla-onderzoek te doen: nieuwe methodes uittesten, spelen met AI… Dankzij haar is mijn werk zoveel beter, en dat geldt andersom hopelijk ook. Alles wat we doen is ‘ons’ werk.”
Sarah: “We streven allebei naar de hoogste kwaliteit en hebben dezelfde energie. Dat is de reden waarom we zijn gaan samenwerken en waarom ik hem destijds per se wilde ontmoeten. Al zijn er ook verschillen. Ik ben een deadlinewerker, Jo is veel gestructureerder. Maar altijd versterken we elkaar. Door de jaren heen hebben we een unieke manier van werken ontwikkeld. We schrijven onze publicaties samen, alsof we met één stel hersenen werken. Jo zet de ruwe tekst erin, ik breng er structuur in. We discussiëren, herwerken… en vertrouwen elkaar blindelings. We delen de passie voor ons werk, de liefde en het leven en willen samen de wereld ontdekken, ook al dwingt mijn gezondheid me voorlopig om in België te blijven.”
Jo: “De voorbije jaren waren zo intens dat die verplichte pauze ook goed doet. Het leert ons genieten van de kleine dingen. Van dag tot dag te leven. Iets wat we spontaan minder snel zouden doen. Ik ben benieuwd wat de toekomst zal brengen, maar wil het eigenlijk niet weten. Het kostte ons veel tijd en energie om te staan waar we staan. Ik wil niet nadenken over de volgende stap.”
Sarah: “Samen op een doordeweekse dinsdag op café kunnen gaan. Echte gesprekken voeren in plaats van online. Dit was onze droom. Laten we daar eerst en vooral van genieten.”