“In het diepst van mezelf ben ik nog altijd een jurist”

Isabel Casteleyn studeerde ooit rechten aan de VUB. Vanaf 13 mei wordt ze de nieuwe directeur van het Jubelparkproject, het ambitieuze programma dat het Brusselse Jubelpark nieuw leven moet inblazen. Op de agenda staan niet alleen de renovatie en vernieuwing van de musea en site, maar ook de verbinding met de Europese wijk en een rijk activiteitenprogramma. Einddoel? De viering van 200 jaar België in 2030. Voor Isabel is de nieuwe functie geen logische stap in haar carrière: ‘Net daarom is het heel logisch. Anders verveel ik me te snel.’ 

Je bent geboren en getogen in het Brusselse. Op welke momenten in je leven heeft het Jubelpark een rol gespeeld? 

Isabel Casteleyn: “Mijn opa was een enorme liefhebber van geschiedenis. Toen ik als kind in Woluwe woonde, nam hij me vaak mee naar de musea. Toen ik zelf moeder werd, had ons huis in Schaarbeek geen tuin. Die eerste jaren kon je me met mijn zoon vaak in het park vinden. Hij vond vooral de speeltuin geweldig. De klimpiramide noemde hij het huis van Spiderman. Daar heb ik ettelijke uren doorgebracht.” 

 Heeft dit project voor jou een emotionele waarde? 

"Ja. Ik woon ondertussen weer in Woluwe, dichtbij het park. Elke dag passeer ik er met de fiets. Het is echt ‘mijn’ buurt. Natuurlijk is het fijn als er dicht bij huis wordt geïnvesteerd in een mooie site. Het Jubelpark is bovendien een belangrijke locatie voor onze hoofdstad. Iedereen die Brussel binnenrijdt, heeft de Triomfboog gezien, en het park ligt dicht bij de Europese wijk, vandaar dat er een directe verbinding komt. Als de site klaar is, zal het een boost zijn voor Brussel."

Hoe pak je dat aan, de neuzen in dezelfde richting krijgen? 

"Ik heb geleerd dat als je dat goed wilt doen, je vooral moet luisteren. Zeker als je net begint, moet je alle partijen ontmoeten zonder zelf al te veel aan het woord te zijn. Als je goed luistert, zul je merken dat mensen die het niet eens zijn met elkaar toch ook veel raakvlakken hebben. In eerste instantie zie ik de mensen daarom alleen. Uit die één-op-één gesprekken destilleer ik waarover ze het eens zijn. Vervolgens breng ik hen samen en benadruk ik die gedeelde belangen."

Is dat een vaardigheid waarover je al tijdens je studies beschikte? 

"Nee, ik was een zeer geëngageerde en actieve studente. Ik dacht dat ik het allemaal al wist. Ik ging de wereld veranderen. Leren luisteren doe je maar als je ouder wordt. Ik ben drie jaar woordvoerder geweest, ironisch genoeg heb ik in die functie geleerd om mijn mond te houden."

 Je opleiding rechten aan de VUB ligt al een paar jobs in het verleden. Doen die studies er op een andere manier nog toe? 

"Ja, in het diepst van mezelf ben ik een jurist. Die reflex heb ik altijd behouden. Dat merk ik als er contracten op me afkomen. Als ceo van TheMerode moesten we te midden van de energiecrisis het energiecontract herbekijken. Collega’s zie ik op zo’n moment verkrampen, maar ik vond het geweldig om dat contract tot in de details te lezen. Toen ik TheMerode verliet, heb ik zelfs even getwijfeld om deel te nemen aan het magistratenexamen. Het recht laat me niet los."

 Aan welke professoren heb je warme herinneringen? 

"Ooit had ik een black-out op het examen strafrecht. Ik zat voor professor Alain De Nauw, en wist niets meer door de stress. Toen ik hem zei dat het niet ging lukken en wilde vertrekken, liet hij me niet gaan. Hij zei: “Ik heb je iedere les gezien. Je hebt actief deelgenomen. Je moet nu gewoon kalmeren en dan zal het lukken.” Uiteindelijk heb ik - na nog tien minuten hyperventileren - het examen met succes afgelegd, dankzij die prof dus. Dat ben ik nooit vergeten. Volgens mij is zoiets alleen maar aan de VUB mogelijk."