Wij zijn onze toekomst en die toekomst is nu

Tekst: Lycia Van Roy, studente Psychologie
Foto: David Tong
 


Buiten schijnt de zon bikkelhard. Ik zit binnen in een van de mediaruimtes van de tweeëntwintigste klimaattop in Marrakesh. Iemand moet hier de airco aangedaan hebben want mijn armharen staan loodrecht overeind en een koude luchtstroom bedekt mijn rug. Ik zie dat de meesten rondom mij hun jas nog aanhebben. Sommigen dragen zelfs een sjaal. Als de Paris Agreement vorig jaar een stap in de richting van overeenkomst betekende tussen 196 naties, impliceert dit jaar dan een aanloop in de richting van concrete actie? Ik hoop van wel want die wisselende temperaturen doen me geen goed.
 
Mijn maag roept me. Ik heb honger. Gelukkig is het eten hier binnen stapbereik. Ik begeef me richting de rijkelijk gevulde eetkraampjes op het Jemaa el Fna plein en ga in een van de wachtrijen staan. Een beetje verderop is een protestactie aan de gang. Een honderdtal Marrokaanse studenten roept iets over het gebrek aan jobmogelijkheden binnen het onderwijs.
 
Wanneer mijn maag gevuld is met wat zoete koek en een bijpassend fris kopje muntthee, stap ik af op een van de studenten. Hij ziet er moe uit. ‘Hoe kunnen we bouwen aan een toekomst, als er niet wordt geïnvesteerd in onderwijs?’ vraagt hij zich af. ‘Hoe kan ik mijn tijd verdelen als leerkracht wanneer ik les moet geven voor een klas van honderd man?’ ‘Heeft niet elk kind recht op gelijkwaardig onderwijs dan?’. Onthutst loop ik verder naar het hostel.
 
Daar kom ik Joanna tegen, een klimaatactiviste uit New York, die net wakker is. Ze valt bijna flauw wanneer we haar het ochtendnieuws meedelen over Trumps triomf bij de verkiezingen en vraagt ons verlangend waar de verborgen camera zich bevindt. De sfeer in het hostel is gespannen en de bezorgde blikken van de jonge kopkes spreken boekdelen. Even is de hoop is ver te zoeken in het kleine kamertje, nu de wereld overhoop lijkt te liggen. Trump heeft zijn intenties op vlak van milieu al lang duidelijk gemaakt: zoveel mogelijk herinvesteren in de steenkoolindustrie. Een regelrechte nachtmerrie voor iedereen die zich de klimaatopwarming aantrekt, want steenkool staat nog steeds bekend als een van de meest ongezonde en vervuilende grondstoffen op deze aarde … en jammer genoeg ook nog steeds als de goedkoopste.
 
Diezelfde nacht wentelt mijn hoofd zich in met onrust bedwelmde vraagstukken over de dag van morgen. Onrust bij het horen van zulke, voor mij, onbegrijpbare beslissingen. Angst bij het idee dat economische groei nog altijd prioritair wordt beschouwd in tegenstelling tot het risico op onze psychologische en fysieke gezondheid. Hoe kan ik me veilig voelen wanneer zulke, voor mij belangrijke, waarden op het spel worden gezet?
 
Toch zijn het niet alleen onrust en angst die me wakker houden. Mijn hart bonst hevig bij het zien van het grote aantal jongeren hier in Marrakesh aanwezig. Ik leer studenten kennen uit alle uithoeken van de wereld, elk met hun eigen unieke achtergrond en poging tot bijdrage aan de creatie aan de dag van morgen. En man of vrouw, de creativiteit is er te snijden. Ik ontdek projecten voor hernieuwbare energie door een jongeman uit Groot-Brittannië. Een groep vrouwelijke Marokkaanse ingenieurs creëerde een op zonnebloem gebaseerde energiebeheerder. Ik ontdek er grote maar ook kleinere, doch evenzeer belangrijke, initiatieven die elk op hun eigen manier bouwen aan een duurzame en innovatieve samenleving. Een samenleving waarin winst niet op de eerste plaats komt, maar eerder de voorkeur wordt gegeven aan een plaats waarin de mens en moeder aarde centraal staan. Een plek waar het begrip samenwerken geherdefinieerd wordt. Een plaats voorbij hoop en angst.
 
Ik bedenk me dat ik eigenlijk niet ver hoef te reizen om de ontkiemende zaden van deze filosofie te vinden in onze maatschappij. Ook wanneer ik thuis de deur uitwandel, hartje multicultureel Molenbeek, vind ik initiatieven die de natuur opnieuw willen betrekken bij het stadsleven. Van bloembakken en insectenhotels tot stadsmoestuinen, repair cafés en andere collectieven … ik voel zowel in als rond Brussel de beweging richting een meer verantwoordelijke levenshouding.
 
Nog nooit heb ik zoveel jongeren samen gezien die gemotiveerd zijn om te werken aan een leefbare toekomst. Goesting om de handen in elkaar te slaan, om samen te werken aan de dag van morgen. Nog nooit is de zin zo groot geweest om een einde te maken aan de consumptiecultuur - waar we zo vertrouwd mee zijn geworden - en plaats te maken voor een toekomst waarin de mogelijkheden verder reiken dan de horizon. De jongeren van vandaag zijn onze toekomst en die toekomst is nu.
 
Lees ook:

 
Lees ook de blogberichten van andere Vlaamse studenten:
https://insidersinmarrakech.wordpress.com/tag/articles/

Lees meer over: