Theaterstuk ‘Ode aan de verwondering’ brengt nalatenschap van Caroline Pauwels tot leven 

Braemgebouw als muze van de scène

De scène van het theaterstuk werd geïnspireerd op het ellipsvormige rectoraatsgebouw van de VUB, het Braemgebouw. De plek nodigt sinds de jaren 70 uit tot verwondering. De architect Renaat Braem ontwierp geen strakke, rechtlijnige bunker. Hij koos voor organische vormen, asymmetrie, en kleur. Hij brak bewust met de norm omdat verwondering begint waar verwachtingen breken. Wat afwijkt, doet denken en roept vragen op. Vragen zijn de brandstof van elke wetenschapper, kunstenaar of kritische burger. Ook voor Caroline Pauwels was het gebouw een voortdurende bron van inspiratie.  

Anna Violette, scènografe en dochter van Caroline Pauwels: “Het gebouw was niet meteen onze eerste inspiratiebron. We dachten in het begin aan water, aan een vorm die vloeibaar is. Het werd een druppel, een cirkel, een ellips. Toen de ellips écht een optie werd, kwam het Braemgebouw pas in the picture. Ik ben op het internet op zoek gegaan naar de plannen van Braem, en zo zijn we van ‘een’ ellips geëvolueerd naar de realistische dimensies van het Braemgebouw, maar dan op kleinere schaal.” 

Verwondering als leidraad

Voor de kinderen van Caroline Pauwels, Emil en Anna Violette, is het stuk niet alleen een artistiek project, maar ook een vorm van rouwverwerking en eerbetoon.  “Wij hebben geleerd dat alles een bron kan zijn van verwondering, dat alles kan aanzetten tot een gedachte, een idee, een actie. Ik hoop dat we in de toekomst nog meer oog leren hebben voor die ‘cracks of the day’. Verwondering is voor ons niks passiefs, eerder een draad om rond te werken. Je kan in het mooiste paleis ter wereld wonen en toch niet stilstaan bij hoeveel geluk je wel hebt. Schoonheid bestaat alleen van zodra je iets kan benoemen als ‘schoon’. Dat is een benadering die mama heel belangrijk vond, dat we verbonden waren met het schone”, vertelt Emil. 

“Ik denk dat het momenteel niet zo evident is om het mooie te zien, met alle wereldcrisissen die we meemaken”, vult Anna Violette aan. “Mama was voor mij iemand die ervoor zorgde dat ik die erge dingen beter kon plaatsen. Nu ze er niet meer is, moet ik die kracht zelf zoeken, ook al voel ik nog altijd heel erg haar energie”. 

“Ik vind het alleszins fijn dat er op dit moment dingen bezig zijn, waar mama mee aan de oorsprong lag”, besluit Emil. “Ik ben zeker dat ze het stuk ongelofelijk had gevonden.”